Soms lees je verhalen waar je je mee kan identificeren, waar je een brok van in je keel krijgt omdat je het herkent. Het is goed om dit soort verhalen te delen, zodat andere mama's ook weten dat ze niet alleen zijn.
Want je bent niet alleen, we voelen ons allemaal vaak genoeg wanhopig, ons zelf afvragen, doe ik het wel goed, ben ik ik wel een goede mama. Alleen door jezelf dat al af te vragen, maakt je een goede mama. Je kan niet alles alleen!
Na de geboorte van mijn zoontje, overkwam mij het moederschap, hoe mooi ik het ook vond en hoe zeer ik ook van mijn zoontje genoot. Ik voelde me vaak alsof ik tekort schoot en ik miste mezelf. Die fase voelt soms eindeloos, hoe mooi is het als we elkaar kunnen vertellen, dat het altijd beter beter wordt!
Onderstaand verhaal las ik en ik voelde zoveel herkenning, dat ik een traantje moest weg pinken. Ik heb hem daarom vertaald naar het Nederlands, in de hoop dat er mama's zijn die het lezen en er kracht uit kunnen putten...
"Het is als de zon ondergaat en zich een knoop in mijn buik vormt, omdat ik niet weet wat de nacht zal brengen. Het is wanneer ze hysterisch huilt terwijl ik haar probeer te verschonen en ik voel dat mijn hart in mijn keel klopt. Het is wanneer ze slaapt maar ik kan haar niet horen ademen. Het is wanneer ze uit haar neus spuugt & ik naar haar toe haast om haar op haar zij te leggen, terwijl zij de tijd neemt om haar luchtwegen vrij te krijgen. Het is wanneer ik haar in haar autostoeltje leg terwijl ik me zorgen maak of ik haar te strak of te los vaszet. Het is als ik haar mutsje opzet en extra voorzichtig oplet zodat ik niet te ruw ben.
Het is in de spiegel kijken en echt mijn best doen om te waarderen wat ik zie. Het is niet vergeten om mijn kraamverband te verschonen, mijn borstpads te vervangen. Het is kleding proberen te vinden die passen, comfortabel zijn én schoon zijn. Het is mezelf ruiken doordat ik continue zweet. Het is moeten kiezen tussen eten, slapen, tandenpoetsen of douchen omdat ik weet dat ik geen tijd voor alles heb. Het is balanceren tussen de dagen dat mijn partner vrij is en hij weer aan het werk is en daarbij mijn best doen om niet stiekem jaloers te zijn.
Het is het niet willen spelen van een vergelijkingsspel. Het is niet kijken naar de moeders die al in hun pre-baby spijkerbroek passen terwijl ik niet eens in de kleding pas die ik voor postbaby heb gekocht. Het is niet kijken naar de moeders die brunchen, koffie drinken met vriendinnen, terwijl ik de kracht niet kan vinden om überhaupt het huis te verlaten.
Het is veel. De newborn bubbel is veel. Het is niet allemaal gelukzaligheid, terwijl je romatisch je kleintje borstvoeding geeft op een roze wolk. Het is niet rond huppelen in leuke outfits & het afmaken van al die Netflix series. Het zijn de kleine dingen. Het zijn de grote dingen. Het is veel.
En je mag best zeggen dat het veel is. Dat betekent namelijk niet dat je niet dankbaar bent. Het betekent niet dat je niet van je kindje houdt. Het maakt je geen mindere moeder. Het betekent alleen dat je mens bent. Dat je net als ik mens bent. Het is veel voor mij en ik wil dat je weet dat je niet alleen bent in deze bubbel. Er komt snel een dag, dat alles weer beter voelt en dat je jezelf weer herpakt. - The Sun will rise again and so will you - "